een eigenzinnig verhaal stapvoorstapvoor... WELKOM

een eigenzinnig verhaal stapvoorstapvoor... WELKOM

Wens uit India

Dat je mag beminnen en bemind worden
Dat je nooit je eigen kleinheid vergeet
Dat je nooit het onuitsprekelijke geweld
gewoon wordt
en de grove ongelijkheid van het leven
rondom jou.
Dat je vreugde zoekt, ook op de droevigste
plaatsen, schoonheid nastreeft tot in het graf.
Dat je nooit het ingewikkelde vereenvoudigt
of het eenvoudige ingewikkeld maakt.
Dat je sterkte respecteert, nooit macht
en boven alles: dat je kijkt, probeert en begrijpt
Dat je nooit wegkijkt,
zorg dat je nooit, nooit vergeet.

Arundhati Roy,
schrijfster van 'De god van kleine dingen'
In hun eentje geraken mensen niet uit het moeras van armoede. Ze hebben iemand nodig die hen een helpende hand reikt. Die hand wil Broederlijk Delen zijn, en dat door partnerorganisaties in het zuiden te ondersteunen.

Tijdens de voorbije vastenperiode waren 10 Indiërs te gast in Vlaanderen. Ze waren hier op uitnodiging van ‘Broederlijk Delen’ om te getuigen van het werk dat ze in hun thuisland verrichten en om veel inspiratie en bruikbare ideeën op te doen voor hun ontwikkelingsprojecten.

Zelf mocht ik gastgezin zijn voor David Fredy, directeur van P.A.R.D.S (Participatory Action for Rural Development Society).
PARDS werkt samen met de inheemse volkeren en kastelozen om de honger te bannen, armoede te bestrijden en onrecht aan te klagen. Het doet dat onder andere door hen betere landbouw- en verkoopstechnieken aan te leren, door hen te leren voor zichzelf op te komen, door het verschaffen van micro-kredieten. PARDS begeleidt de dorpsbewoners bij gezamenlijke investeringen in bijvoorbeeld gezondheidscentra.
Fredy was een vriendelijk iemand met veel charisme. Eén van zijn uitspraken was: "Jullie hebben de klok, wij hebben de tijd". iets om over na te denken! Elders op het blog vind je een uitgebreide fotoreportage over zijn bezoek.

Miranda Escaline, één van de 10 gasten getuigde:
‘Globalisering brengt mensen bij elkaar en creëert een eenheidsgevoel. Noord en Zuid werken samen voor hetzelfde doel. Vlamingen zijn geen buren, wij zijn één. Wij kwamen vanuit India om bewustzijn te creëren en een steuntje in de rug te krijgen’.

SPONSORING

Als je mijn tocht genegen bent en bovendien "Broederlijk Delen" en meteen ook de talrijke ontwikkelingsprojecten in het Zuiden kan je een kleine bijdrage storten (vele kleintjes maken een groot)
op rekening BE12 0000 0000 9292 Een eerlijke uitleg over jouw storting vind je hier

een Terugblik

Wat beschreven staat is uitgekomen. De camino Portugues is een dun bewandelde camino. De meeste Portugezen stappen richting Fatima. Dat zou in de toekomst wel eens kunnen veranderen want belangstelling voor camino’s is lang niet aan het tanen. Je ziet dus behalve gele, ook blauwe pijlen die in de tegengestelde richting naar het beroemde Maria oord wijzen.
Tot aan de Spaans Portugese grens heb ik haast geen pelgrims ontmoet. Dat was best eenzaam. Niet zozeer het alleen stappen (dat doe je op de drukke camino Frances ook) dan wel alleen aan tafel, alleen met je slaapzak, … er zijn leukere dingen in het leven. Je wordt geconfronteerd met jezelf.
Nochtans heb ik dit zeer positief ervaren. Je leert dat je tot meer in staat bent en vooral, elke ontmoeting wordt dan een kans tot grensverleggend contact. Je moet uit je (sint Jacobs)schelp komen.
Wou na verleden jaar wat meer de toerist uithangen maar moet weer vaststellen: je kan niet én pelgrim én toerist zijn. Passeerde nochtans gezellige en prachtige steden onderweg die beslist een uitgebreid bezoek waard waren.
Sleepte ook 1,5 kg teveel ballast mee van dingen die je ‘zou’ kunnen nodig hebben. Mijn zelfvertrouwen kan dus nog groeien.
Zag vele monumentale kerken onderweg. Sommige zijn gevaarlijk vervallen en aan dringende herstelling toe. We zien het niet enkel in Spanje. Restauraties die handen vol geld kosten in een wereld die honger heeft. Slopen of renoveren, bewaren of nieuwbouw, verkopen of behouden: netelige vragen, geen evidente antwoorden.
Verwonderde me over de leeftijd van vele kranige medepelgrims. Vele zijn 65+ en vraag me af: waarom? en wat bezielt hen? en vergeet dat ik straks, bij leven en welzijn, ook tot die grijze massa behoor. Moet mezelf dus ook in vraag stellen.
'Elke pelgrim komt terug als een ander mens, nieuw mens.'
Fantaseer om de camino in te stellen als boete- en bezinningstocht. Alternatieve straf, stressbehandeling, ... Ik ben overtuigd! "De wereld zou er anders uit zien", utopisch en naïef? Ik weet het nog zo niet.?
Was deze camino zeker een thuiskomen van die van verleden jaar dan zal hij zeker ‘bij leven en welzijn’ niet mijn laatste geweest zijn. Zoals mijn neef Willy komt te zeggen: eens pelgrim, altijd pelgrim. Die noordkant van Spanje heeft iets en is voor mij magnetisch.
Pelgrimeren is herbronnen en houdt ook een opdracht in zich, vind ik. "Verbeter de wereld, begin met jezelf" is een slagzin van 'De Bond Zonder Naam'. Ik geraak meer en meer overtuigd.
Tenslotte, het zich broer en zus weten op de camino, geen taalbarrières te bekennen, noord en zuid, oost en west aan dezelfde tafel: het heeft me weer beroerd, je moet het mee-maken!!!!!

obrigado (portugees voor dank)

Dank voor wie mijn blog volgde. Dank voor wie aandacht had voor het sponsorship (Broederlijk Delen doe je niet enkel tijdens de vasten). Dank aan de kinderen die mee voor de verrassing zorgden. Dank aan Caroline en Lucie, mijn vrienden voor het leven. Zeg nooit ‘vriendinnen’ waarschuwde Jimmy me want dat brengt mensen op verkeerde gedachten ;-). Dank aan Jimmy, mijn enthousiaste stapmaat de laatste week. Dank aan Randall en Manfred voor het aangenaam gezelschap, mannen onder elkaar met gesprekken over van alles en nog wat! Dank aan Emiliana voor de vrouwelijke noot aan tafel, haar openhartigheid en haar brede lach. Dank aan Fernanda, mijn reddende engel na een uitputtende stapdag voor onderdak en haar heerlijke soep en stampot. En tenslotte en niet in het minst, dank aan mijn schatje, mijn echt-genote, mijn ‘vriendin’, mijn privé camino, voor de gegeven kans.

woensdag 19 augustus 2009

... minder dan 7 dagen

...en ik laat mijn agenda voor wat hij is.
‘Nooit gedacht, nooit verwacht’
September 2008 stapte ik de camino Françès. Deze pelgrimstocht naar Santiago de Compostella was voor mij een sportieve uitdaging en tegelijk een spirituele zoek- en herbronningtocht waar ik heerlijke herinneringen aan over houd.
Op 7 september vertrek ik opnieuw voor een 2de camino, deze keer vanuit Porto voor de camino Portugues. Het wordt ongetwijfeld een heel andere camino en alleszins voorlopig de laatste, never say never maar gezien mijn leeftijd en beginnende slijtage…"NO PAIN, NO GLORY" we zien wel!
De drukte van verleden jaar zal er niet zijn. De camino Portugues wordt slecht door 2 à 5% van de stappers voor Santiago gestapt (tegenover 85% op de camino Françès). Dit jaar vertrek ik ook helemaal alleen en de tocht is behoorlijk korter, ‘slechts’ 250km. Ik kijk er naar uit.
Bijzonder dit jaar is dat ik er een sponsortocht van maak voor “Broederlijk Delen”. Dit is een rechtstreeks gevolg van “David Fredy”. Wij mochten hem onderdak verlenen tijdens de week dat hij in de federatie Lummen te gast was. Een bijzondere man die op uitnodiging van Broederlijk Delen in Limburg verbleef om zijn projecten voor te stellen.